‘In haar nachthemd zat ze aan zijn bed’

Samen in de laatste levensfase

Onze moeder woont al 4 jaar in Woonzorgcentrum Avondlicht. Ze heeft dementie en angststoornissen. Mijn vader heeft lange tijd thuis in Middenmeer voor haar gezorgd. Tot het écht niet meer ging. Hij kon geen moment meer van huis, hij moest altijd in de buurt van mijn moeder blijven omdat ze bang was en zorg nodig had. Wij, als kinderen, moesten toen de knoop doorhakken, omdat we onze vader er aan onderdoor zagen gaan. Het ging écht niet meer. Sinds onze moeder op afdeling de Hazelaar ging wonen, kon onze vader weer naar zijn clubjes, weer dingen voor zichzelf doen. Hij haalde mijn moeder nog iedere woensdag op om nog een dag thuis te zijn. En hij bezocht haar bijna dagelijks.

Tot december, hij werd ziek. Erg ziek, we zagen hem zienderogen achteruit gaan. Na veel aandringen bij de huisarts werd hij met spoed onderzocht, leverkanker die niet meer te behandelen was. Daar waar we dachten dat onze moeder het dichtste bij de hemelpoort stond, was nu onze vader heel dichtbij. Het ging zo snel bergafwaarts met hem dat hij niet meer thuis kon wonen. 8 januari gaf de huisarts te kennen dat hij niet meer thuis kon blijven. En omdat onze moeder in Avondlicht woonde, wilden wij heel graag dat ze de laatste dagen daar bij elkaar konden zijn. En hoewel de huisarts ernaar had gevraagd, was er geen appartement beschikbaar op de afdeling voor kortdurende opname in Avondlicht.

Toevalligerwijs was het appartement recht tegenover mijn moeder vrij omdat deze gerenoveerd moest worden. De verpleegkundig specialist  ging  op onderzoek uit of we onze vader daar konden opnemen.. Echter,  deze  afdeling  is een gesloten afdeling is  voor mensen met dementie . Hier had mijn vader geen indicatie voor.  Samen met de teamcoach, technische dienst,  haar collega’s van de afdeling  Hazelaar besloot de verpleegkundig speciliast om  toch  mijn vader dit appartement aan te bieden. Met z’n allen  vonden ze het heel belangrijk dat mijn vader en moeder dit laatste stukje samen konden doorbrengen ( misschien iets andere zinsopbouw!!)

Met z’n allen hebben ze hun best hadden gedaan en dit appartement tijdelijk voor mijn vader beschikbaar  gemaakt. Het was een schot in de roos. Mijn vader, die altijd zo voor anderen en voor mijn moeder klaar had gestaan had dit zó verdiend! Om met mijn moeder dicht bij hem afscheid van het leven kunnen nemen. We wisten niet hoelang het zou gaan duren, maar deze warmte van alle medewerkers, het bleek zo waardevol te zijn! Nog geen twee uur later betrok onze vader de kamer.

Onze moeder kon in haar vertrouwde omgeving afscheid van haar man nemen. Het bleken maar 4 dagen te zijn. Maar die 4 dagen konden ze ieder moment van de dag bepalen of ze bij elkaar wilden zijn, of niet. Ik zie nog mijn vader in zijn pyjama in de gang staan op de eerste avond. Hij wilde graag naar mijn moeder maar had de sleutel niet, die had ik nog. En ze hoorde blijkbaar zijn geklop op de deur niet.

De dagen erna ging het iedere dag slechter met mijn vader. Mijn moeder was veel bij hem. Net als wij. We waren als gezin bijeen. De laatste nacht hebben we haar zo af en toe uit bed gehaald, omdat we dachten dat het moment daar was. Dan zat ze in haar nachthemd aan zijn bed, hand in hand. Voor iemand met dementie is het belangrijk dat ze dit in fasen beleven. En dat was nu mogelijk gemaakt voor mijn moeder. De dag erna heeft ze zich nog voor hem opgedoft ‘Jef, zie je het, ik heb mijn mooiste kleren voor je aan’. Samen met alle gezinsleden én mijn moeder hebben we hem toen laten gaan. Deze liefdevolle  laatste dagen, we hadden het niet beter kunnen treffen.

Petra de Bruijckere - Kerckhoffs